Göç İdaresi Randevusuz Gidilir mi? Felsefi Bir Düşünme Denemesi
Bir filozofun dünyasında her soru, görünenden daha derin bir anlam taşır. “Göç İdaresi randevusuz gidilir mi?” gibi gündelik görünen bir soru bile, insanın varoluşuna, düzenle ilişkisine ve bilgiyi arama biçimine dair bir metafora dönüşebilir. Çünkü burada mesele yalnızca bir kuruma girip girememe meselesi değil, insanın sistemle olan ontolojik bağı, etik sorumluluğu ve bilgiye ulaşma biçimidir.
Felsefe, bu tür sıradan sorularda bile insanın kendini ve düzeni nasıl anladığını sorgular. Bu yazıda, “randevusuzluk” bir ihmal değil, bir varoluş durumu; “göç idaresi” ise bürokrasinin ötesinde bir otorite sembolü olarak ele alınacaktır.
Etik Perspektif: Düzenin Sınırında Bekleyen İnsan
Etik, bireyin başkalarıyla kurduğu ilişkiyi düzenleyen alan olarak, bu sorunun ilk durağıdır. Randevusuz gitmek burada yalnızca bir kural ihlali değil, sisteme meydan okuma olarak yorumlanabilir. Kant’ın deyişiyle, etik davranış “evrensel bir yasa haline gelebilecek ilke”ye göre hareket etmektir. Bu durumda, herkes randevusuz gitse ne olur? Sistem çöker. Yani randevu, görünüşte bir bürokratik gereklilik olsa da, aslında etik düzenin görünmez çerçevesidir.
Öte yandan, etik yalnızca kurallara uymak değil, insan onurunu korumaktır. Göç İdaresi’ne gelen kişi, çoğu zaman yaşam koşulları, korkular ve belirsizliklerle çevrili biridir. Eğer bir insan, sistemin dışına itilmişse, onun randevusuz varlığı bir etik çağrı haline gelir. Burada soru şu hale dönüşür: “Bir insanın beklemeye hakkı yoksa, sistemin adalet iddiası ne kadar geçerlidir?”
Etik açıdan, Göç İdaresi’nde bekleyen her kişi, insanlığın ortak vicdanına dokunan bir varlık haline gelir. Bu noktada randevu, bir belge değil, etik bir sınavdır.
Epistemolojik Perspektif: Bilginin Kapısında Beklemek
Epistemoloji, yani bilgi felsefesi açısından baktığımızda, “randevusuz gitmek” bilginin doğasıyla ilgilidir. Bir kuruma gitmeden önce, “nasıl gidilir, hangi belgeler gerekir, kimle görüşülür?” gibi sorular bilgi arayışının parçalarıdır. Bu durumda bilgi, iktidarın dili haline gelir.
Modern devletin bürokrasisi, Michel Foucault’nun deyimiyle, bilgiyi iktidar üzerinden üretir. Randevu sistemleri, bilgiye erişimi düzenler ve kontrol eder. Randevusuz giden kişi, bu epistemik düzenin dışına çıkmaya çalışan bir figürdür — yani “bilginin kapısında duran” sorgulayıcı bir özne.
Bu açıdan, randevusuzluk bir bilgi eleştirisidir. Çünkü kişi, sistemin sunduğu düzenlenmiş bilgiye değil, kendi deneyimine güvenmeyi seçer. Bu durum, Sokrates’in “bildiğim tek şey, hiçbir şey bilmediğimdir” sözünü hatırlatır. Belki de randevusuz gitmek, bir tür epistemik cesarettir — bilginin düzenlenmiş biçimine karşı insanın kendi sezgisel bilgisini savunmasıdır.
Ama şu soruyu da bırakır geriye: “Bilgiye ulaşmak için izin mi gerekir, yoksa bilgi arayışı başlı başına bir hak mıdır?”
Ontolojik Perspektif: Var Olmanın Bürokratik Boyutu
Ontoloji, yani varlık felsefesi, bu soruya bambaşka bir katman ekler. Göç İdaresi, yalnızca bir kurum değil; varlığın tanındığı, kayıt altına alındığı, meşruiyet kazandığı bir alandır. Orada “randevulu olmak”, sistemin gözünde “var olmak” demektir. Randevusuz bir varlık, sistemin ontolojisinde adı geçmeyen bir varlıktır.
Heidegger’in “varlık dünyaya fırlatılmıştır” sözü, burada bürokratik bir anlam kazanır: İnsan, dünyaya atıldığı gibi sisteme de “fırlatılır.” Ancak sistem onu ancak belirli bir kayıtla, bir sıra numarasıyla, bir barkodla tanır. Bu durumda şu ontolojik soru doğar: “Bir insanın varlığı, bir kayda bağlıysa, o insan gerçekten var mıdır?”
Randevusuz gitmek, bu anlamda varlığın tanınma biçimine karşı sessiz bir isyandır. İnsan, “ben buradayım” diyerek sisteme kendini hatırlatır. Bu varoluşsal çağrı, bürokrasinin katı duvarlarında yankılanır. Randevusuzluğun ontolojik anlamı budur: var olmak için beklememek.
Sonuç: Felsefi Bir Çağrı Olarak Randevusuzluk
“Göç İdaresi randevusuz gidilir mi?” sorusu, aslında şunu sordurur:
İnsan, var olmak için ne kadar izin beklemelidir?
Etik olarak sistemin düzenine mi, epistemolojik olarak bilginin sınırlarına mı, yoksa ontolojik olarak kendi varoluşuna mı sadık kalmalıdır?
Belki de bu sorunun yanıtı, sistemle insanın arasındaki o ince çizgide gizlidir. Randevusuz gitmek, bazen bir hata değil, bir varlık bildirimi olabilir.
Ve belki de en derin soru şudur: “Bir insanın varlığı, bir randevu ekranına sığar mı?”
—
Etiketler: #Felsefe, #Etik, #Epistemoloji, #Ontoloji, #Göçİdaresi, #VaroluşFelsefesi